İnsan zenginleşmeye, güzel imkânlara, mala, mülke, paraya, makama, şöhrete, iktidara, güce kavuşursa, acizliğini unutmaya ve kibirlenmeye başlar. İnsanın nefsinde, zenginlik ya da güç bulunduğunda zalimleşmeye, zorbalaşmaya, azgınlaşmaya ve vicdansızlaşmaya karşı bir eğilim vardır. Eğer insan kendisine verilen imkânlardan, (maldan, mülkten, makamdan, şöhretten, güçten) dolayı azgınlaşmayacağını, kibirlenip şımarmayacağını, enaniyet gösterip büyüklenmeyeceğine, yaptığı iyiliklerle, yardımlarla Allah’a şükrederek gösterirse, Allah’ ta ona daha fazla nimet verecektir.

İslam insanların sadece Allah’a kul olmasını, Allah’tan başka her şeyin esaretinden, köleliğinden kurtulmasını, insanın yaratılmışların efendisi olma özelliğini korumasını arzu etmektedir. Bencillikten kurtulan, paraya ve mala düşkünlükten temizlenen, darda ve zorda kalanların yardımına koşmayı huy edinen kimseler Allah’ın sevdiği kimselerdir.İnsanlar mal, makam, şöhret, para ve dünya sevgisi ile Allah’ın rızasını kazanmak arasında bir tercih yapmak zorundadır. Bir imtihandan geçiriliyoruz. Mallarımızdan sevdiklerimizi sadece Allah’ın rızasını umarak, yoksullara, fakirlere, ihtiyaç sahiplerine, aç ve açıkta olanlara, hayır kurumlarına verirsek bu imtihanı kazanmış oluruz.

“Paran kadar değil, Hayrın kadar konuş”  ne güzel bir söz öyle değil mi? Bazı  dernekler ve hayır sever iş adamları hayır işlerini o kadar önemsemişler o kadar ileri götürmüşler ki, birbirleri ile konuşurken paran kadar değil hayrın kadar konuş derlermiş. İşte ne güzel örnek alınacak, gıpta edilecek, gurur duyulacak bir davranış.  

 Torunları olarak her zaman övündüğümüz üç kıtaya ve 600 yıl dünyaya hâkim olmuş Osmanlı zamanında, hayır sahipleri tebdil-i kıyafetle pek çok zengin hiç tanımadıkları mıntıkalardaki bakkal, manav dükkânlarına gider; onlardan zimmet defteri denilen veresiye defterini çıkarmalarını ister. Baştan, ortadan ve sondan rastgele sayfaların toplamını yaptırıp, bu borçları silin, Allah kabul etsin der, kendilerini tanıtmadan çekip gider. Borcun asıl sahibi, ödeyenin kim olduğunu; borcu sildirense kime yardım ettiğini bilmez. Gizli verilen nafile sadakanın, açıktan verilen nafile sadakadan yetmiş kat daha sevap olduğunu bilen zevat, yardımlarını mümkün olduğunca gizliden yapmaya gayret eder. Ecdadımız, sağ elin verdiğini sol elinden bile gizler, yaptıkları iyilikleri unutur gidermiş.

 İnsanlığın önderi buyuruyor ki: Cömert insan Allah’a cennete ve insanlara yakın; cehennem ateşine uzaktır. Cimri ise Allah’a cennete ve insanlara uzak; cehennem ateşine yakındır!..(Tirmizi,Birr,40/1961) buyurmaktadır.

İçinde bulunduğumuz Ramazan, rahmet, bereket, mağfiret, hayır, iyilik, yardımlaşma, ayıdır. İnsanların açlıktan can çekiştiği 6 dakikada bir çocuğun sadece ve sadece “AÇLIKTAN” öldüğü bir dünyada Müslüman kesinlikle duyarsız kalamaz ve kalmamalıdır. Vereceği her şeyini kaybetmiş, sadece canı kalmış insanlara yardım edelim. Müslüman olarak, insan olarak imkânlarımız ölçüsünde yardım edelim. İmkânımız yoksa yardımların, hayırların önünü açalım teşvik edelim. Kendiniz bir şeyler yapın ama ne olur bir şeyler mutlaka ama mutlaka yapın.

Ve yine insanlığın önderi buyuruyor ki: “VEREN EL, ALAN ELDEN HAYIRLIDIR” buyurmaktadır.

 “PARAMIZ KADAR DEĞİL AMA HAYRIMIZ KADAR KONUŞALIM